Εργάζομαι για € 3,00 την ώρα (με τις βενζίνες δικές μου) και με ό,τι φιλοδωρήματα μου δίνετε για την εξυπηρέτηση (που και αυτά τείνουν να εξαφανιστούν), στην πλέον ανθούσα οικονομική δραστηριότητα μιας ρημαγμένης χώρας, χωρίς ασφάλιση και με το αφεντικό να κοιτάει το ρολόι για να δει αν είμαι γρήγορος.
Μπορεί να είμαι πρώην υπάλληλος κάποιας επιχείρησης που έκλεισε, ή να τσοντάρω τον αστείο μισθό που μου δίνουν στην κανονική μου δουλειά γιατί περιμένουν και άλλοι άνθρωποι να ζήσουν από εμένα.
Μπορεί να έχω πτυχίο πανεπιστημίου ή διδακτορικό και να μιλάω 3-4 ξένες γλώσσες. Δεν έχει σημασία, για εσάς είμαι ο «νεαρός» πιτσαφέρνης, που αν αργήσει μουτρώνετε ή αν μπει ανάποδα σε μονόδρομο τον βρίζετε.
Η Αριστερά διαλαλεί ότι αγωνίζεται για μένα… φαντάζομαι ότι αγωνίζεται όσο μένω ντελιβεράς, γιατί αν κάνω ποτέ το λάθος να προοδεύσω, θα είμαι ο Ταξικός τους Εχθρός, οπότε τι σκατά αγώνας είναι αυτός, να κρατάς τους πάντες φτωχούς και αδαείς για να σε πιστεύουν;
Ευτυχώς δεν υπάρχει ενδεχόμενο προόδου μου. Οι λίγες θέσεις εργασίας που διατίθενται είναι ρεζερβέ για τα κομματόσκυλά τους, για τους γκόμενους, το σόι τους, τους πιστούς αφισοκολλητές τους και τους υπάκουους υποτακτικούς τους. Η οικονομία είναι στα σκατά, συνεπώς για τα επόμενα χρόνια έχετε εξασφαλίσει από μένα τη μεταφορά της ζεστής σας πίτσας. Αυτό μου μένει πια, μια και οι gastarbeiters από την Ελλάδα δεν έχουν πια ζήτηση.
Ανήκω στα «Περήφανα Νιάτα» της Ελλάδας, αλλά για κάποιο περίεργο λόγο, κάθε μέρα νοιώθω και λιγότερο περήφανος…. Μάλλον γερνάω…