Από τις αναμνήσεις που έχουμε όλοι μας από την παιδική μας ηλικία, οι πιο έντονες περιλαμβάνουν πάντα μια μέρα στο λούνα παρκ. Ήταν συνήθως Κυριακή που πήγαινες με τον μπαμπά και τα αδέρφια σου ή με τους φίλους και τους γονείς σας και ξεχυνόσασταν σε κάθε παιχνίδι. Υπήρχε πάντα ο εξής διαχωρισμός: αυτός που ήθελε να τα δοκιμάσει όλα και αυτός που είχε μια μεγάλη επιφύλαξη για συγκεκριμένα πράγματα όπως το τρενάκι του τρόμου.
Ο δεύτερος δεν μπορούσε να πει όχι γιατί μετά θα τον κορόιδευαν στο σχολείο και θα στιγματιζόταν. Οπότε ήταν μια στιγμή μεγάλης αναμέτρησης με τον εαυτό μας όταν φτάναμε να δώσουμε τη μάρκα για να μπούμε είτε στον τροχό είτε στο rollercoaster. Στο τέλος μπορεί να τα είχαμε καταφέρει, μπορεί να είχαμε κάνει εμετό ή κάτι άλλο νοτιότερα, αλλά είχαμε αντιμετωπίσει τον μεγάλο μας φόβο.
Αν στα λούνα παρκ που πηγαίναμε μικρά είχε το συγκεκριμένο rollercoaster τότε νομίζουμε ότι όχι μόνο οι φοβητσιάρηδες δεν θα έμπαιναν, αλλά ακόμα και αυτοί με την άγνοια κινδύνου θα τα έκαναν πάνω τους στη σκέψη και μόνο. Εμείς πάντως βλέποντας το λούνα παρκ στο Γκιζμόντο της Αυστραλίας που καταρρίπτει δέκα παγκόσμια ρεκόρ, νιώσαμε έναν ίλιγγο στο στομάχι και μας έφτασε η ψυχή στην κάλτσα!
https://www.youtube.com/watch?v=ZEWkK0WJZjc