Ένα απολαυστικό video που δημιουργήθηκε από το κανάλι Movie Munchies, μας ταξιδεύει στον παλιό, καλό, ασπρόμαυρο κινηματογράφο, παρουσιάζοντάς μας τις πρώτες “κακές λέξεις” που ακούστηκαν on camera, ως μέρος ενός σεναρίου.
Παρακολουθώντας το παρακάτω video, ξεκινώντας από τα τέλη της δεκαετίας του ’20 φτάνουμε στα αγαπημένα 90’s, ενώ κάνουμε μια στάση στα απελευθερωτικά 60’s και 70’s.
Προειδοποιούμε ότι ακολουθούν… βρισιές.
Όπως μαθαίνουμε, μεταξύ άλλων, στη διαδρομή:
– το 1929 ακούστηκε για πρώτη φορά η λέξη “Damn it”, η οποία χρησιμοποιείται περίπου όπως το δικό μας “φτου σου ρε γ…”
– το 1930 χρησιμοποιείται για πρώτη φορά η φράση “Son of a bitch”
– το 1933 ακούγεται σε ταινία (και τι ταινία) η πιο γνωστή, σήμερα, αγγλική βρισιά: “fu c k”
– το 1934 απαγορεύονται οι βρισιές, αλλά αυτό δεν σταματά τη θρυλική πλέον ατάκα “Frankly, my dear, I don’t give a damn”, να ακουστεί, λίγα χρόνια αργότερα
– το 1968 τελειώνει η περίοδος της απαγόρευσης και αμέσως, αρχίζουν να διεισδύουν νέες λέξεις στα σενάρια όπως “bull shit”, κοινώς “μ….ίες”
– από το 1970 η λέξη “f u c k”, αν και είχε ακουστεί και σε παρελθοντικούς χρόνους, αρχίζει να καθιερώνεται και να αποτελεί μια συνηθισμένη λέξη εντός των σεναρίων
– το 1971 ο Jack Nicholson είναι ο πρώτος ηθοποιός, ο οποίος αραδιάζει on camera μια σειρά από υβριστικές λέξεις
– το 1983 ο Al Pacino, υποδυόμενος τον Tony Montana δίνει ρεσιτάλ βρισιάς
Από το 1990, οι υβριστικές λέξεις αποτελούν σχεδόν αναπόσπαστο μέρος των σεναρίων και χρησιμοποιούνται άφοβα. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα όλων αποτελεί ο Eric Cartman από το South Park, ο οποίος σπάει κάθε μέτρο στην κλίμακα των απανωτών υβριστικών λέξεων.
Οι βρισιές στην ιστορία του κινηματογράφου:
https://www.youtube.com/watch?v=1t7lr05vnr8