Όταν κάποιοι δεν μπορούν να αποφασίσουν, να συμφωνήσουν σε τίποτα, λέμε ότι ο ένας λέει το μακρύ του κι ο άλλος το κοντό του. Η ίδια φράση χρησιμοποιείται και για αυτούς που έχουν διαφορετική γνώμη.
Η πιο γνωστή εκδοχή για την προέλευση της φράσης, τη θέλει να προέρχεται από το παιχνίδι που έπαιζαν τα παιδιά όταν ήθελαν να αποφασίσουν κάτι στην τύχη.
Παίρνουν δύο ξυλάκια διαφορετικού μήκους, τα κρατάει κάποιος στη χούφτα του, έχοντας μόνο τη μία άκρη να φαίνεται και μεταξύ τους να είναι ίσες. Κάθε παιδί τραβάει από ένα ξυλάκι. Έτσι κάποιος θα τραβήξει το μακρύ και κάποιος το κοντό ξυλάκι και ανάλογα με το τι έχουν συμφωνήσει, πράττουν.
Η άλλη εκδοχή της φράσης που συσχετίζεται με τη διαφορετική γνώμη που έχουν κάποιοι, είναι «άλλος το μακρύ του και άλλος το κοντό του». Δηλαδή ο ένας το λέει σαν μακρύ, και ο άλλος σαν κοντό.
Η πλήρης φράση θα έπρεπε να είναι «ο ένας λέει το μακρύ του λόγο και ο άλλος τον κοντό του και έτσι δεν συνεννοούνται».
Όπως όμως σημειώνει ο φ. Κουκουλές ποτέ δεν λέμε όταν συζητάμε «λέω το μακρύ μου ή τον κοντό μου λόγο». Επιπλέον, το ουδέτερο «κοντό» ναι μεν προσαρμόζεται στο «ξυλάκι», όχι όμως και στον αρσενικού γένους «λόγο».