Τα πόδια του λωτού: Για περισσότερους από δέκα αιώνες, στην Κίνα υπήρχε μια αποτρόπαια παράδοση που συμβόλιζε την ομορφιά των γυναικών. Όμως δεν ήταν κάτι όπως τα τατουάζ ή κάτι που μπορεί απλώς να ενοχλήσει την αισθητική μερικών. Η παράδοση έλεγε πως οι γυναίκες έπρεπε να τυλίγουν τα πόδια τους από πολύ μικρή ηλικία, ώστε να μην μεγαλώσουν. Σε μερικές έσπαγαν τα δάχτυλα για να μαζεύουν. Κι όλα αυτά, για να κάνουν έναν καλό γάμο.
Η παράδοση ίσχυε μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα. Η πρακτική ονομαζόταν «δεμένα πόδια» ή «Τα πόδια του λωτού». Όλα τα κορίτσια βασανίζονταν κυρίως από τα τέσσερα μέχρι τα 9 τους, ώστε τα πόδια τους να μην έχουν κανονική ανάπτυξη. Τον χειμώνα ειδικά, που τα πόδια ήταν λίγο μουδιασμένα, τα πόδια περιορίζονταν τόσο, που για να μην μεγαλώσουν, άλλαζαν σχήμα και αποκτούσαν μια όψη που είναι τουλάχιστον ανατριχιαστική.
Το μικρό πόδο φανέρωνε πλούτο και μια γυναίκα που δεν χρειαζόταν να δουλέψει για να ζήσει, αφού θα έκανε έναν πλούσιοι γάμο. Στην αρχή ήταν κάτι που συναντούσες στις αριστοκρατικές τάξεις με το προσωνύμιο «Τα πόδια του λωτού», να είχε δοθεί από τις εταίρες του αυτοκράτορα που χόρευαν γι’ αυτόν πάνω σε λωτό.
Με τον καιρό πέρασε και στα φτωχότερα στρώματα. Άλλωστε ο στόχος ήταν ο πλούσιος γάμος. Στην κινεζική ύπαιθρο βέβαια, που τα κορίτσια εργάζονταν από την παιδική τους ηλικία, τους έδεναν τα πόδια, ώστε να ακινητοποιούνται και να δουλεύουν ασταμάτητα. Τα «Τα πόδια του λωτού» λοιπόν, χρησιμοποιήθηκαν με δυο άκρως αντιφατικούς τρόπους: για να δουλεύουν και για να μην δουλεουν οι γυναίκες. Κάτι το οποίο εγείρει ερωτήματα και οδηγεί στο συμπέρασμα ότι τελικά χρησιμοποιούνταν ξεκάθαρα για λόγους υποβάθμισης του γυναικείου φύλου.
Τα πόδια εμποτίζονταν με ένα μείγμα από βότανα και αίμα ζώων, για να μαλακώσουν τα νύχια και να μπορούν να κοπούν όσο πιο μέσα γίνεται. Τα δάχτυλα των ποδιών σιγά σιγά κουλουριάζονταν και τα έσπρωγαν προς τα πίσω μέχρι να σπάσουν. Όταν έσπαγαν, χρησιμοποιούσαν επιδέσμους για να μείνουν με φορά προς τα πίσω. Αραιά και πού, οι επίδεσμοι άλλαζαν, ώστε να πλυθούν τα πόδια και μετά τους αντικαθιστουύσαν με άλλους που δένονταν με περισσότερη δύναμη.
Η αυγκεκριμένη διαδικασία υτής της απάνθρωπης παράδοσης, ήταν άκρως επικίνδυνη για τα κορίτσια. Πολλά κορίτσια ακρωτηριάστηκαν, έμειναν ανάπηρα ή και πέθαναν από επιπλοκές. Ύστερα από πολλούς αιώνες, ‘αρχισαν οι αντιδράσεις κατά της εφαρμογής των «δεμένων ποδιών». Περισσότερα από 100 χρόνια, γυναίκες και άντρες αγωνίστηκαν κατά της παράδοσης, η οποία τελικά απαγορεύτηκε το 1911 (αν και μέχρι το 19139, συνεχιζόταν στην επαρχία).
Πλεόν, έχουν μείνει ελάχιστες γυναίκες που είχαν υποβληθεί σε αυτήν την επίπονη διαδικασία. Μερικές από αυτές ε΄χουν φωτογραφηθεί, αποκαλύπτοντας την παραμόρφωση στα πόδια και τον πόνο στον οποίον εξαναγκάζονταν οι γυναίκες, με την παράδοση να έρχεται ενάντια στην ανθρώπινη φύση, προκαλώντας μια βασανιστική ζωή για εκατομμύρια γυναίκες.