Οι σειρές που έβλεπε κάθε παιδί των ‘90s: Δεν είχαν τα ειδικά εφέ των σημερινών animation. Ούτε την σπιρτάδα των σύγχρονων σεναρίων ή την ποικιλία των DVD των ‘00s ή του Youtube των ‘10s. Κι όμως, τα λατρεύαμε και το θεωρούσαμε φοβερή ιεροσυλία να αργήσουμε στο ραντεβού μας με τους μαθητές του Καρουζέλ κάθε μεσημέρι μετά το σχολείο. Ή να χάσουμε την επόμενη περιπέτεια των Power Rangers ενάντια σε τενεκεδένια τέρατα κάθε Σαββατοκύριακο.
Οι σειρές που έβλεπε κάθε παιδί των ‘90s
Αυτά τα νοσταλγικά ραντεβού θυμόμαστε παρακάτω, μέσα από μια λίστα 10 εκ των δημοφιλέστερων παιδικών προγραμμάτων της δεκαετίας του ’90, από τα ασιατικά anime μέχρι τις μεξικάνικες telenovelas και από τα παιδικά τηλεπαιχνίδια ως τις φιγούρες που μας δίδαξαν πώς να κάνουμε αχούρι το δωμάτιο μας στην προσπάθειά μας να φτιάξουμε DIY κατασκευές.
Κάθε μεσημέρι, αφού τελειώναμε τα μαθήματά μας, άρχιζε τα δικά της μια τάξη στο μακρινό Μεξικό. Ήταν η τάξη της δεσποινίδας Σιμένα, μιας εκνευριστικά καλής δασκάλας, που είχε για μαθητές τον Χάιμε Παλίγιο που τον «έκαιγε η κεφάλα του», τους σκανταλιάρηδες Μάριο και Κοκιμότο, την ρομαντική όσο και ευτραφή Λάουρα, το πειραχτήρι Βαλέρια, τον καλοκάγαθο Σιρίλο, και φυσικά την ψυχρή, πάμπλουτη Μαρία Χοακίνα που δεν έδινε δεκάρα για τα αισθήματα του παρακατιανού μαυρούλη συμμαθητή της.
Ποιος δεν προσπάθησε να φτιάξει τις DIY κατασκευές του Νιλ Μπιουκάναν (χωρίς καμία επιτυχία, τις περισσότερες φορές, αλλά λίγη σημασία είχε); Ποιος δεν έμενε με το στόμα ανοιχτό κάθε φορά που δημιουργούσε το μεγάλο α-λα-ντόμινο έργο τέχνης της ημέρας, που αποκαλυπτόταν με μια κίνηση-ματ; Και ποιος δεν φοβόταν εκείνο το περίεργο κεφάλι από χαρτοπολτό που συνομιλούσε μαζί του; Και μπορεί τα παιδιά των ‘90s να τον ξέχασαν κάποια στιγμή, αλλά το Art Attack συνέχισε το τηλεοπτικό του ταξίδι ως το 2007.
Μια animation σειρά του 1960 αναβίωσε για τα καλά στα ‘90s (μάλιστα τότε κυκλοφόρησαν και sticker album με τους ήρωες, καθώς και κινηματογραφική ταινία). Το Mega, στα πρώτα χρόνια της ιδιωτικής τηλεόρασης στην Ελλάδα, πρόβαλε κάθε Σαββατοκύριακο τις παλαιολιθικές περιπέτειες του Φρεντ Φλίνστοουν και της οικογένειάς του. Με χιούμορ… προϊστορικού ενδιαφέροντος, ο Φρεντ έπαιζε μπόουλινγκ με τον Μπάρνεϊ, η Βίλμα κούρευε το γκαζόν με την βοήθεια πτηνών, η Σταλίτσα με τον κολλητό της τον Μπαμ-Μπαμ κυνηγούσαν με ρόπαλα το κατοικίδιό τους, τον δεινοσαυράκο Ντίνο, και όλοι μαζί πήγαιναν βόλτα με το αυτοκίνητο που έπρεπε… να οδηγούν με τα πόδια.
Power Rangers
Και συγκεκριμένα, οι Mighty Morphin Power Rangers (γιατί στη συνέχεια δημιουργήθηκαν πολλές ακόμα σειρές Rangers, που σκότωσαν το ενδιαφέρον των παιδιών των ‘90s για αυτούς). Κάθε σχολική παρέα έπρεπε να χωριστεί σε στρατόπεδα, καθένας να διαλέξει αν θα ήταν ο αρχηγός-κόκκινος, ο cool πράσινος (και μετέπειτα λευκός!), η ροζ, η κίτρινη, ο μπλε ή ο μαύρος ranger. Στη λογική του «πίου-πίου» με εντελώς χάρτινα σκηνικά και απόκοσμα τέρατα-εκτρώματα αισθητικής, η σειρά κατάφερε να μας εθίσει, ακόμη κι αν ξέραμε τι θα γίνει σε κάθε επεισόδιο: Η Ρίτα θα στείλει τερατάκια. Οι Rangers θα τα εξολοθρεύσουν. Μετά θα στείλει ένα τέρας. Θα το εξολοθρεύσουν. Η Ρίτα θα το κάνει τεράστιο. Οι Rangers προς στιγμή θα τα χάσουν, αλλά θα ενωθούν σε έναν Megazord που θα σκοτώσει το τέρας (αλήθεια, γιατί δεν το έκαναν εξ αρχής κάθε φορά;).
«Δύναμη του φεγγαριού, μεταμόρφωσέ με!» Κάπως έτσι, ένα γυμνασιοκόριτσο μεταμορφωνόταν σε πολεμίστρια του φεγγαριού, και μαζί με τις φίλες της, τις Sailor Δίας, Ερμής, Άρης και Αφροδίτη, έσωζαν τη Γη από το σκοτεινό βασίλειο. Η ιαπωνική μεταφορά του δημοφιλούς manga προβλήθηκε από τον ΑΝΤ1 από το 1995 ως το 1999 και κατάφερνε κάθε Σαββατοκύριακο αυτό που δεν κατάφερνε το σχολείο κάθε μέρα: Να μας κάνει να ξυπνάμε νωρίς και να ανοίγει το μάτι μας γαρίδα από ενδιαφέρον.
Ένα comic των ‘80s έγινε τηλεοπτική σειρά στα τέλη εκείνης της δεκαετίας και έφτασε στην κορυφή της δόξας του στις αρχές των ‘90s, τότε που κάθε παιδί έμαθε τους τέσσερις μεγάλους ζωγράφους της Αναγέννησης: Ο Λεονάρντο, ο Μικελάντζελο, ο Ραφαέλ και ο Ντονατέλο, ωστόσο, δεν ζωγράφιζαν με πινέλα, αλλά με σπαθιά, ξύλινα δοκάρια και ιαπωνικά όπλα πολεμικών τεχνών, που τις τους δίδαξε ο δάσκαλος Σπλίντερ για να νικούν τον δαιμόνιο Σρέντερ. Η Nickelodeon προβάλλει νέα επεισόδια ακόμη και σήμερα.
Η οικογένεια Σοφιανού – η ίδια οικογένεια που μας χάρισε παραγωγές όπως «Του Κουτιού τα Παραμύθια» και «Φρουτοπία», μας σύστησε το 1994 τον Λυκούργο και την Καρολίνα, τους δύο αγαπημένους φίλους της παιδικής μας ηλικίας, που τα Σαββατοκύριακα μας υποδέχονταν κάθε πρωί από την συχνότητα του Mega στο πειρατικό τους πλοίο, και πρόβαλαν αποσπάσματα από παιδικές σειρές της Disney. Το δίδυμο συνέχισε για επτά ολόκληρα χρόνια… στο κατάστρωμα, προτού δώσει τη σκυτάλη στους Μιχάλη Γλυνιαδάκη, Χρήστο Ζαν Μπατίστ και Ακίνδυνο Γκίκα.
Στα τέλη των ‘90s, και ενώ οι λατινοαμερικάνικες σαπουνόπερες έχουν κατακλύσει τα ελληνικά κανάλια, ο ΣΚΑΪ ξεκινά την προβολή παιδικών telenovelas, όπως το «Τσικιτίτας», που παρακολουθούσε την καθημερινότητα των παιδιών ενός ορφανοτροφείου. Εκεί, θα ζήσουν τα πρώτα σκιρτήματα της εφηβείας, έρωτες, μυστικά και μεταφυσικές αναζητήσεις στη «Γωνιά του Φωτός».
Το 1993 συμμετείχε για πρώτη φορά η Ελλάδα στα Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα, ένα πρόγραμμα πανευρωπαϊκού ενδιαφέροντος, με μια πόλη από κάθε χώρα να συμμετέχει κάθε φορά και να διαγωνίζεται σε «τρελά» παιχνίδια ομαδικότητας, ταχύτητας και επιδεξιότητας. Τα σφυρίγματα του Ντενί Πατιό, τα σχόλια της Δάφνης Μπόκοτα, οι νίκες της Κομοτηνής, της Ρόδου και της Πάτρας και η αγωνία των φιλ-ρουζ μας κρατούσαν καθηλωμένους τα βράδια της Κυριακής. Μέχρι το 1999, αφού στο εξής η Ευρωπαϊκή Ένωση έκρινε απαγορευτικό το κόστος της διοργάνωσης και αποφάσισε να μας αφήσει χωρίς σύνορα, αλλά και χωρίς παιχνίδια.