Το πιο γνωστό στοιχείο που αφορά την καριέρα του Sugar Ray Robinson είναι πως θεωρείται από πάρα πολλούς ο μεγαλύτερος πυγμάχος όλων των εποχών. Αν δεν εμφανιζόταν λίγες δεκαετίες αργότερα ο Μοχάμεντ Άλι, δεν θα υπήρχε η παραμικρή αμφισβήτηση για το ποιος από τους δυο τους αξίζει να μείνει πιο ψηλά στη συνείδηση του κόσμου. Ίσως το γεγονός ότι ο ίδιος ο Άλι αποκαλούσε τον Sugar «Βασιλιά» και έλεγε πως ήταν το είδωλό του κάτι να λέει. Ενδεικτικά, την ίδια άποψη είχαν και οι Τζόε Λιούις, Ρομπέρτο Ντουράν και Ρέι Λέοναρντ.
Η πρώτη του ήττα ήρθε μετά από 40 σερί νίκες από τον Jake LaMotta, τον οποίο είχε νικήσει νωρίτερα και το έκανε ξανά άλλες τρεις φορές αργότερα, σε μια από τις πλέον μυθικές κόντρες στην ιστορία της πυγμαχίας. Την επόμενη φορά που έχασε, είχε φτάσει ήδη στις 128 νίκες. Το γεγονός πως το τελικό ρεκόρ του το 1965 (σε ηλικία 44 ετών!) ήταν 173-19-6 δείχνει πως μάλλον άργησε να πάρει την απόφαση να πει το «αντίο».
Ζημιά στην υστεροφημία του πάντως δεν δημιουργήθηκε από το γεγονός ότι δεν είχε αποσυρθεί νωρίτερα. Εκείνη η απόφαση δεν τον στοίχειωσε ούτε τον σημάδεψε. Αντίθετα, ήταν μια άλλη που αφορούσε έναν αγώνα του το 1947, η οποία τον ακολουθούσε μέχρι το τέλος της ζωής του.
Απέναντί του στεκόταν ο διεκδικητής του παγκόσμιου τίτλου, Τζίμι Ντόιλ. Σύμφωνα με όσους είδαν τη μάχη στο ρινγκ, ήταν καλύτερος από τον Sugar στους 6 πρώτους γύρους. Στον 7ο ο πρωταθλητής τον έριξε δύο φορές κάτω, αλλά εκείνος επανήλθε. Όμως ήταν δεδομένο πως το νοκ-άουτ ήταν θέμα χρόνου, αφού δεν διέθετε άλλες δυνάμεις να αντισταθεί στον κορυφαίο των κορυφαίων. Λίγο αργότερα, ένα αριστερό κροσέ τον έστειλε πρώτα στο καναβάτσο, στη συνέχεια στο νοσοκομείο με σοβαρές εγκεφαλικές κακώσεις και -λίγες ώρες αργότερα- στον άλλο κόσμο.
https://www.youtube.com/watch?v=jmG4pVIrKCo
Κάπου εδώ τελειώνουν τα αδιαμφισβήτητα γεγονότα και ξεκινά να ξετυλίγεται ο μύθος. Ο Sugar Ray Robinson λίγες μέρες πριν είχε ξυπνήσει από έναν εφιάλτη. Είχε δει στον ύπνο του πως θα σκότωνε τον Ντόιλ κατά τη διάρκεια του αγώνα. Κάποιοι υποστηρίζουν πως το συζήτησε με τον προπονητή του κι έναν ιερέα και ότι και οι δύο του είπαν πως δεν θα έπρεπε να ανησυχεί.
«Ξύπνησα κάθιδρος φωνάζοντας το όνομά του. Σήκω Τζίμι, σήκω! Δεν μπόρεσα να κλείσω μάτι ξανά όσο είχα την εικόνα του στο μυαλό μου. Έτρεμα και σκεφτόμουν συνεχώς αυτό. Τίποτα άλλο μέχρι τη μέρα που βρεθήκαμε αντιμέτωποι», έγραψε ένας δημοσιογράφος που τον άκουσε να εκμυστηρεύεται την απίθανη ιστορία στο νοσοκομείο όπου άφησε την τελευταία πνοή του ο Ντόιλ. Αυτό το κομμάτι της υπόθεσης, η δραματική αποκάλυψη δηλαδή δεν αμφισβητείται από κανέναν. Τα υπόλοιπα διερευνώνται. Όπως, για παράδειγμα, η απόφαση του Robinson να μην αγωνιστεί και η πίεση που δέχτηκε από τους διοργανωτές ή του ατζέντη του. Το αν υπήρξε ή όχι εμπλοκή καθολικού ιερέα. Το ποιοι τον συμβούλευσαν.
Το σίγουρο είναι πως ο πρωταθλητής βίωσε στην πραγματικότητα τον εφιάλτη του. Είχε σκοτώσει έναν άνθρωπο. Η ομοσπονδία πυγμαχίας του Κλίβελαντ, όπου έλαβε χώρα το γεγονός, υποστήριξε ότι ο θάνατος προήλθε από την πτώση του Ντόιλ στο έδαφος. Όμως η ιατροδικαστική έκθεση είχε άλλη άποψη. Εκείνο το χτύπημα στο σαγόνι ήταν η βασική αιτία. Υπήρξε ακόμη και η σκέψη να απαγγελθούν κατηγορίες για ανθρωποκτονία, οι οποίες όμως ποτέ δεν μετουσιώθηκαν σε πράξη.
Λένε πως ο Ντόιλ είχε ήδη ενημερωθεί από γιατρούς πως χτυπήματα από παλαιότερους αγώνες δεν του επέτρεπαν να συνεχίσει την καριέρα του. Εκείνος, σύμφωνα με τον αστικό μύθο, παρέμεινε στα ρινγκ επειδή ήθελε να αγοράσει ένα σπίτι στη μητέρα του. Μια μάχη με τον παγκόσμιο πρωταθλητή θα τον βοηθούσε να το κάνει. Αυτοί οι ψίθυροι έφτασαν μέχρι τα αυτιά του Sugar Ray Robinson. Διέθεσε τα έσοδα των αγώνων του με τον Flashy Sebastian και τον Jackie Wilson στους γονείς του νεκρού. Το 2010 ο βιογράφος του αποκάλυψε πως τελικά είχε δώσει τις εισπράξεις από τέσσερις αγώνες, ενώ για πέντε χρόνια είχε φτιάξει έναν «κουμπαρά» βάζοντας κάθε μήνα χρήματα για τον ίδιο σκοπό.
Το 1989 ο Sugar Ray Robinson «έφυγε» κι αυτός από τη ζωή, έχοντας χάσει όλη την περιουσία που έφτιαξε κατά τη διάρκεια της καριέρας του. Που ήταν λαμπρή όσο ελάχιστων άλλων, με κάποιες μικρές εξαιρέσεις. Όπως εκείνη η βραδιά που είδε τον εφιάλτη του να ζωντανεύει και να γίνεται η αιτία να πεθάνει κάποιος άλλος.