Η φράση έχει τις ρίζες τις στη βυζαντινή εποχή.
Αναφέρεται σε κάποιον που έλεγε πολλά λόγια που δεν έπρεπε να ειπωθούν.
Η τιμωρία του ήταν τρομερή.
Του έδιναν ένα ειδικό χόρτο που ήταν υποχρεωμένος να το μασήσει και να το κάνει πολτό μέσα στο στόμα του.
Το χόρτο αυτό ήταν αγκαθωτό, στυφό και αρκετά σκληρό, τόσο που κατά το μάσημα, το στόμα του πρηζόταν και η γλώσσα του άνοιγε, μάτωνε και γινόταν ίνες-ίνες όπως είναι τα μαλλιά.
Από την τιμωρία βγήκε και η παροιμιώδης φράση : “μάλλιασε η γλώσσα μου”, που την λέμε μέχρι σήμερα, όταν προσπαθούμε να πείσουμε κάποιον για κάτι και του το λέμε πολλές φορές.