Ολα τα όργανα του ανθρώπινου σώματος έχουν πολλά παράπονα από τον Θεό.
Το ακούει ο Θεός και τα φωνάζει να ”βρεθούν” όλοι μαζί σε μια αίθουσα σχολείου για να Του πούν τα προβλήματά τους.
Στο μπροστινό θρανίο η καρδιά Του λέει:
-Κοίτα να δεις Θεέ μου ,εγώ δουλεύω ασταμάτητα όλο το 24ωρο από την ημέρα που θα γεννηθεί ο άνθρωπος μέχρι που να πεθάνει!Θέλω λοιπόν μια καλύτερη σύνταξη όταν θα σταματήσω να δουλεύω!
Χαμός μέσα στην αίθουσα από τις φωνές…
-Και εγώ ,και εγώ, φωνάζει το μυαλό! Και εγώ το ίδιο, δεν σταματάω να δουλεύω σε όλη τη διάρκεια της ζωής, μόνο όταν τεμπελιάζω,αλλά και τότε ακόμα!
Χαμός πάλι μέσα στην αίθουσα από τις φωνές…
Το συκώτι, η σπλίνα ,τα νεφρά…έχουν ξεσικώσει τον κόσμο!
Στο βάθος της αίθουσας όμως,στο τελευταίο θρανίο,ακούγεται μια βραχνή φωνή,…όλο παράπονο!!!!
-Και εγώ θέλω σύνταξη
Ο Θεός δεν καταλαβαίνει ποιό μίλησε και ρωτάει :
-Αυτό που μίλησε από το βάθος της αίθουσας και δεν το βλέπω να σηκωθεί για να το δω!
Και το ”παραπονιάρικο” Του απαντάει :
-Θεέ μου,εάν μπορούσα να ”σηκωθώ” …θα ζητούσα σύνταξη;