Είναι γνωστό ως Ilha da Queimada Grande ή Νησί των Φιδιών και είναι το μόνο μέρος που μπορείς να βρεις 2.000 ή κάπου τόσα από τoν απολύτως μοναδικό χρυσό βόθρακα ή Bothrops insularis.
Όταν αποβιβάζεσαι στο νησί, μπορείς να δεις ένα από αυτά τα φίδια περίπου κάθε 10 με 15 λεπτά στη βάση του νησιού και ένα κάθε πέντε τετραγωνικά μέτρα σε άλλα μέρη του νησιού.
Αυτό σημαίνει, αφού περπατάς μέσα από βλάστηση που φθάνει σε ύψος τη μέση σου, ότι ακόμα κι αν φοράς καλές μπότες είναι σα να περπατάς μέσα σε κινούμενο ναρκοπέδιο.
Μόνο που αντί να σε ανατινάσσει σε κομμάτια, αργά αργά σε παραλύει και ρευστοποιεί το εσωτερικό σου, όπως δηλαδή κάνει ο χρυσός βόθρακας στα αποδημητικά πουλιά με τα οποία τρέφεται στις κορυφές των δέντρων.
Λοιπόν, «η ρευστοποίηση του εσωτερικού σου» μπορεί να είναι λίγο παρατραβηγμένο σχόλιο, αλλά κανείς δεν γνωρίζει σίγουρα μια και κανένας από αυτούς που δαγκώθηκαν δεν έζησε αρκετά για να μεταφερθεί σε νοσοκομείο ή τουλάχιστον κανένας από τους ερευνητές που συνόδευσαν την αποστολή στο ταξίδι του στο Νησί των Φιδιών γνώριζε κάτι για αυτό.
Ούτε και το Ναυτικό της Βραζιλίας, που επέτρεψε την αποκλειστική πρόσβαση στο νησί προκειμένου να καταγράψει την ετήσια επιθεώρηση συντήρησης του φάρου του Νησιού των Φιδιών.
Ο φάρος είναι αυτόματος από το 1920, όταν εξαφανίστηκε ο ηλικιωμένος φαροφύλακας που βγήκε έξω επειδή του είχε τελειώσει το φαγητό για να μαζέψει άγριες μπανάνες, σε ένα άλσος κοντά στην ακτή.
Σύμφωνα με τον θρύλο, αυτός και τα μέλη της ομάδας διάσωσης πέθαναν ένας μετά τον άλλον, ο καθένας μόνος του και πηγαίνοντας να ψάξει τον άλλον που έλειπε αρκετή ώρα.
Ο χρυσός βόθρακας είναι τόσο σπάνιος και το δηλητήριο του τόσο ισχυρό που στην μαύρη αγορά των ερπετών οι «βιοπειρατές» τον πουλάνε έως 30.000 δολάρια (με τις τιμές να ανεβαίνουν αναλόγως με το που ζει ο πλούσιος και περίεργος συλλέκτης ερπετών ή οι χημικοί της βιοφαρμακευτικής βιομηχανίας που εργάζονται στη μαύρη αγορά και προσπαθούν να προηγηθούν της Βραζιλίας σε κάποιου είδους πατέντα).
Πρόκειται για την πιο τρελή περιγραφή ντοκιμαντέρ που έχετε ποτέ ακούσει; Η απάντηση είναι ναι. Φυσικό ήταν λοιπόν ο αρχισυντάκτης του VICE, Rocco Castoro και ο παραγωγός Jackson Fager να θέλουν να πάνε εκεί και να δουν μόνοι τους τι γίνεται. Με την επιστροφή τους έκαναν σχόλια όπως:
«Ήταν σαν ταινία του David Lynch μέσα από το πρίσμα του Σατανά. Τα αντί-Γκαλαπάγκος. Το Darwin ανάποδα».
«Είναι αποκομμένο από την ηπειρωτική χώρα και ίσως η γη κάποιου από καιρό θαμμένου πειρατικού θησαυρού, σύμφωνα με τις ιστορίες από τους ντόπιους ψαράδες. Αλλά μας είπαν επίσης ότι υπήρχαν εξωγήινοι στο νησί, οπότε όλα παίζουν. Είναι καμμένη γη.
Είναι ο τόπος όπου θα έπρεπε να στείλω τους χειρότερους εχθρούς μου να ζήσουν και δεν βλέπω την ώρα να στήσω τη δουλειά με την κυβέρνηση της Βραζιλίας. Μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο, φυσικά».
«Αυτό που μπορώ να σας πω είναι ότι υπάρχουν χειροποίητα πέτρινα σκαλιά στο μπροστινό τμήμα ενός από αυτούς τους εξέχοντες λόφους, από κάτω μέχρι πάνω. Αλλά δεν μπορείς να δέσεις οπουδήποτε εκεί κοντά.
Υπάρχει επίσης η πιθανότητα το δηλητήριο να μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για κάποιο αντικαρκινικό φάρμακο ή κατά της γήρανσης. Ίσως θα μπορούσε να σώσει την ανθρωπότητα. Οτιδήποτε. Αλλά δεν θα έσωζε εμένα».
«Υπάρχουν μπλε ακρίδες και τόσες πολλές από αυτές τις κατσαρίδες με προϊστορική εμφάνιση στο έδαφος το βράδυ, που ακούγεται κριτς-κρατς όταν περπατάς. Το μέρος είναι γαμημένο. Κανείς δεν επιτρέπεται να είναι εκεί γιατί υπάρχει λόγος. Μην πάτε ποτέ».
«Πέρα από αυτά όμως ήταν υπέροχο γύρισμα. Υπέροχες και οι καταδύσεις».